Lubbeek 25 december 1958. Die geboortedatum hield al meteen een kleine rel met de dienster van de heilige kerk in zich verborgen. Toen de kersverse ouders met de naam Diana, roepnaam Diane op de proppen kwamen was het mis. Die naam hoort immers bij een heidense godin en niet bij een kerstekind …
De kindertijd van de auteur speelde zich af tussen de grote Brabantse vierkantshoeve van boer Jules en de bescheiden boerenwoning van haar grootmoeder. Die grootmoeder precies, die daar woonde aan het einde van dat landweggetje en even de grote steenweg over, die vrouw had de gave van het vertellen. Dus De Keyzer heeft het van geen vreemden…
Met de paplepel kreeg ze de fascinatie voor geschiedenis en het gesproken woord mee. Ze raakte geboeid door het verhaal van een familie van dertien in een dozijn, maar met bijzondere figuranten her en der die het luisteren boeide en de fantasie prikkelde.
Het was niet meer in het veilige nest van het dorp van haar vader dat ze leerde schrijven. Het was de pen van haar moeder die ze erfde daar in dat dorp met die grote vreemde school, die haar nooit gunstig gezind werd. Maar wat er achter het lezen en schrijven verborgen lag, woog op tegen de nonnen die (een deel van) de wijsheid en al de rest in pacht hadden.
De wereld van dorpse enggeestigheid en privileges brak open toen Leuven en de middelbare school wenkte. Het Heilig Hartinstituut hield achter haar strenge muren ware muzes verborgen. Zij lieten talenten bloeien en het bleek dat een kritische geest en een warme pen er daar een paar van waren.
Vervolgens kon De Keyzer niet kiezen tussen een beroepsleven als luisterend oor of als verteller voor het bord. Het lot koos voor het laatste omdat de Nederlandse en de Engelse taal haar zo lief waren en omdat ze zich via deze weg tegelijk een alibi aanmat om zich te verdiepen in geschiedenis.
De gewone school werd niet haar werkterrein en haar leerlingen waren soms dubbel zo oud als zij zelf. Haar liefde ging uit naar het Tweedekansonderwijs en naar de Basiseducatie. Daar verdient ze nu al meer dan 30 jaar het zout op de patatten. Sinds september 2010 werkt ze in het Centrum voor Basiseducatie te Antwerpen, waar ze Nederlands geeft aan anderstaligen en sociale vaardigheden.
En heel de tijd was er een pen die kriebelt en die kruipt waar ze niet gaan ’n kan. Af en toe schreef ze voor De Standaard en heel even voor De Morgen, maar dikke boeken zijn meer haar ding. Diane De Keyzer woont en werkt in hartje Antwerpen. En daar broeit een nieuw verhaal … altijd over echte mensen, over het leven zoals het is en bij voorkeur zoals het geweest en geworden is.